Bandtkie Jerzy Samuel (1768-1835)
Był filologiem, historykiem, historykiem drukarstwa, bibliotekarzem, bibliografem i językoznawcą. W 1804 roku został rektorem szkoły św. Ducha i bibliotekarzem biblioteki przy kościele św. Bernardyna we Wrocławiu. Od 1802 roku był współpracownikiem wydawnictwa Kornów (doradca przy wydawaniu druków polskich). W roku 1811 został powołany na stanowisko kierownika Biblioteki Jagiellońskiej i profesora bibliografii na Uniwersytecie.
Uporządkował i skatalogował zbiory pojezuickie (połowa ówczesnego księgozbioru) i w 1812 roku otworzył czytelnię dla publiczności. W związku z prowadzonymi wykładami zajął się przede wszystkim historią drukarstwa polskiego. Swoimi fundamentalnymi pracami zapoczątkował nowoczesne badania w tej dziedzinie z zastosowaniem tzw. metody archiwalnej. Należą do nich: Historia drukarń krakowskich... (1815) oraz Historia drukarń w Królestwie Polskim i Wielkim Księstwie Litewskim... (t. 1-3, 1826). Pierwsze dzieło wraz z Historią Biblioteki Uniwersytetu Jagiellońskiego... (1821) poddało Lelewelowi myśl napisania Bibliograficznych ksiąg dwoje. Ponadto Bandtkie ogłosił De primis Cracoviae in arte typographica incunabulis (1812), Wiadomość o najstarszym może psałterzu polskim... (1827), oraz wiele prac z historii i językoznawstwa, artykułów i recenzji w pismach polskich i niemieckich. Bandtkie był też badaczem dziejów Śląska, wykazał m.in. słowiańskość autochtonicznych Ślązaków i przynależność ich gwary do polszczyzny (m.in. Wiadomości o języku polskim w Śląsku i o polskich Ślązakach, "Mrówka Poznańska" (1821).
Oprac. Małgorzata Czoch (studentka I r.)