Eco Umberto (ur. w 1932 r.)
Włoski uczony i pisarz o światowej renomie. Semiotyk, teoretyk literatury i niestrudzony badacz zjawisk kultury popularnej; profesor wielu uniwersytetów, m.in. we Florencji (1966-69) i w Bolonii (od 1971). Wniósł wielki wkład do teorii semiologii (zwanej też semiotyką).
Ta dziedzina wiedzy łączy w jedną dyscyplinę filozofię, logikę i językoznawstwo, zajmuje się przede wszystkim znakami, ich istotą i rolą, jaką pełnią w procesie porozumiewania się ludzi. Prace z tego zakresu to: Dzieło otwarte (1962), wyd. pol. 1973; La struttura assente (1968), Lector in fabula (1979), wyd. pol. 1994; Semiotica e filosofia del linguaggio) 1984.
Eco głosi teorię "dzieła otwartego", z definicji nieokreślonego i wieloznacznego, skłaniającego tym samym odbiorcę do czynnego uczestnictwa w procesie twórczym. Rozgłos przyniosły mu także misternie skonstruowane, wielopłaszczyznowe powieści łączące m.in. elementy narracji sensacyjnej i traktatu filozoficznego (Imię róży (1980), ekranizacja Jean Jacques Annaud 1986, wyd. pol. 1987; Wahadło Foucaulta (1988), wyd. pol. 1993.) Znane są też jego błyskotliwe teksty publicystyczne ogłaszane od 1965 roku na łamach tygodnika "L'Espresso" (ich wybór w polskim przekładzie znaleźć można w kolejnych częściach Zapisków na pudełku od zapałek.
Oprac. Małgorzata Czoch (studentka I roku)